Το προνόμιο κάποιου που γεννιέται άνδρας έγκειται ακριβώς σε αυτό το δεδομένο/τεκμήριο του φύλου, τον φαλλό. Τεκμήριο Α.
Στην ιδιότητα του άνδρα να είναι ο κάτοχος/κύριος του «πράγματος», αυτού που όντως υπάρχει στη διάσταση της πραγματικότητας και το οποίο τον καθιστά τον άνθρωπο. Φέρει λοιπόν το όνομα, ως σημαίνον εξανθρωπισμού, το οποίο μπορεί να νοηματοδοτήσει την ύπαρξη του «Άλλου» φύλου, του λειψού, χαρίζοντας του το μέσο για μια ευυπόληπτη ζωή, συνυφασμένη με τις κοινωνικές νόρμες. Μέσω της παντρειάς μιας γυναίκας με έναν άνδρα το όνομα διασφαλίζεται με τη μορφή επωνύμου το οποίο αντικαθιστά ή πλέον διαδέχεται το επώνυμο ενός άλλου προνομιούχου (αν και λιγότερο στην προκειμένη), του πατέρα της παντρεμένης γυναίκας.
Το μοντέλο αυτό λειτουργεί και ως προς τη διαδικασία διαδοχής της κυριότητας και του ονόματος. Ένας πατέρας που γεννάει γιο «επιβεβαιώνει»-ας συλλογιστούμε όμως πως απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε τέτοια ανάγκη είναι η αμφισβήτηση-το προνόμιο του ανδρισμού του και μια μητέρα που τίκτει γιο, την αξία της ως καλής επιλογής εργαλείου/μήτρας, ανταποδίδοντας και δικαιολογώντας τη χάρη της ονομάτισής της ως ανθρώπου και της συμμετοχής της στα προνόμια που έπονται αυτής. Ιδού λοιπόν ακόμη ένα τεκμήριο. Τεκμήριο Β.
Τέτοιες εξισώσεις ωστόσο που διεκδικούν να μετέχουν της πληρότητας, είτε ως φαινομενικά αυταπόδεικτης ολότητας για τον άνδρα, είτε ως συμπληρωμένης ολότητας για τη γυναίκα, διαμεσολαβούνται όπως προαναφέρθηκε, από την επικύρωση της κοινωνικής κανονικότητας/νόρμας, η οποία απαιτεί την παρουσίαση τεκμηρίων, όπως ο φαλλός και οι μετωνυμίες του. Αυτή η ίδια η διαδικασία διαλογής και προσκόμισης στοιχείων, περιφρουρεί τα ήδη κυρίαρχα ήθη, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος πιστοποίησης ή μη. Αυτό που σίγουρα τεκμηριώνεται είναι η εξουσία του Κυρίου, του τεκμηριωτή. Του πιστοποιoύντος Υπαλλήλου.
Φυσικά, δεν υπάρχει κανένας προφανής λόγος για ένσταση ως προς αυτό τον τρόπο τακτοποίησης του κόσμου γύρω μας και τοποθέτησης του εαυτού μας εντός του.
Αρκεί να μην είσαι γυναίκα ή άνδρας που ενίοτε σε έλκει η σκηνή, ως ο τόπος που πλάθονται τα ήθη, περισσότερο από την πλατεία.
Αρκεί να μην είσαι γυναίκα ή άνδρας που ενίοτε σε έλκει η λαχτάρα της επιθυμίας, ως ο τόπος της αναζήτησης και της ανακάλυψης, περισσότερο από την τετελεσμένη τελειότητα της βεβαιότητας.
