Χωρίς νερά

Υδρατμοί στην ατμόσφαιρα, 
και περιστασιακά στις μικρές υγρές άλμες, στα ρηχά του αρειανού εδάφους
μαρτυρούν πως κάποτε ίσως υπήρξε ζωή.

Κι όλο οι κόρες των ματιών μας διαστέλλονται σε μια αγωνιώδη προσπάθεια
να το δουν, και ξαφνικά, καλά εκπαιδευμένες καθώς είναι, το διακρίνουν. 
Και το διακρίνουν όλο λαχτάρα και ζέση. 
“Γλυκό νερό”

Κι όλο τα λόγια των χειλιών μας το τιμούν και το προαναγγέλλουν,
σε μια αγωνιώδη προσπάθεια ν’ αποκριθεί στο κάλεσμα τους.

“Τον Χειμώνα θα κατέβει ο ποταμός, τώρα οι πέτρες συγκρατούν τη δροσιά του.”
“Κάποτε ήταν πηγή με νερό εδώ και πίναμε.”
“Τα σύννεφα μες το λιοπύρι του Αυγούστου προμηνύουν νερά τον Οκτώβρη.”

Κι’ όλο έρχεται μια ώρα 
που παραίσθηση την παραίσθηση,
διαστολή τη διαστολή,
γίνεσαι εσύ “Γλυκό νερό”
και γίνεσαι δάκρυα.
Και γαληνεύουν οι κόρες των ματιών.
Οι κόρες των νερών.

“ψυχικό δάκρυ”
https://www.onmed.gr/ygeia-eidhseis/story/340804/monadikes-eikones-dakrya-xaras-kai-lypis-kato-apo-to-mikroskopio